ستاره بارسایی از نگاه آرژانتینی‌ها: پای طلایی، ذهن مسی

چون او برخلاف مارداونا اپوزیسیونی یاغی در برابر نظم جهانی نیست. بلکه او زاییده این نظم است. شاید به خاطر شکل گذراندن دوران کودکی‌اش. برخلاف مارادونا، پله، ریوالدو، رونالدو و یا حتی زیدان از دل طبقه محروم بلند نشده است

تحریریه خانواده بزرگ ورزش؛ده سال از اولین روزی که لیونل مسی پا به مخمل مستطیلی فوتبال گذاشت می‌گذرد. در 16 اکتبر 2004 فرانک رایکارد در دقیقه 82 بازی بارسا مقابل اسپانیول، بازیکنی را به زمین فرستاد که در سالهای بعدی به کانون توجه دنیای فوتبال بدل شد. کسی که چهارگانه بهترین بازیکن جهان در 10 سال، برایش کافی نبود. علیرغم یک دهه نمایش درخشان، مسی در عبور از خیمه سنگین قیاسش با مارادونا همچنان مستاصل است. شاید مهمترین تصویر این استیصال به سه ماه قبل برگردد. به نیمه نهایی جام جهانی 2014. جایی که رویای فینالیست شدن آرژانتین در مقابل هلند فن‌خال بد جوری گره خورده بود. بعد از 120 دقیقه تلاش بدون گل همه انتظار داشتند مسی تیم را روی شانه هایش به فینال ببرد اما قاب تلویزیون چیز دیگری را نشان می داد. مسی ساکت و آرام در گوشه ای ایستاده بود و کسی که کل تیم را جمع کرد و با سخنرانی پر حرارتش، سعی در تهییج و حفظ روحیه تیم داشت ماسکرانو بود. خلا مسی در جایی که تیمش به یک فرمانده شجاع احتیاج داشت نشان داد او با وجود اینکه بهترین است ولی با بزرگترین شدن فاصله زیادی دارد. جنس او با اسطوره های ماندگار فوتبال فرق دارد. او فرمانده یک لشگر کوچک برای شکست یک تیم بزرگ نیست. می پذیرد که برای درخشش باید در بارسلونای بزرگ بازی کرد. برای همین است که می پذیرد آرژانتین کوچک می‌بایست در مقابل آلمان زانو بزند.