یادداشت ویژه به مناسبت ده سالگی مسی در بارسا: جادو روی دستمال کاغذی

. همه چیز سینمایی است. پسربچه آرژانتینی که مشکل هورمونی داشت و قدش کوتاه مانده بود، برای درمان همراه با خانواده به بارسلونا می‌رود. سفر آنها به خاطر پزشکی بود که ادعا می‌کرد با تزریق هورمون می‌تواند این مشکل را برطرف کند اما او با وجود تزریق‌های هورمونی هیچ وقت قد بلند نشد. در ۱۷ سالگی تنها ۱۶۹سانتی‌متر بود ولی آن روزها دیگر قدکوتاه مشکل اصلی خانواده مسی نبود. معجزه نه در انستیتوی درمانی بارسلونا، که در ورزشگاه نوکمپ اتفاق افتاده بود، در دربی ایالت کاتالونیا برابر اس‍‍پانیول. او تنها ۱۷ سال و ۳ ماه و ۲۲ روز داشت که پیراهن آبی و اناری بارسلونا را پوشید. ده دقیقه آخر بازی را به زمین رفت و کاری کرد که ریکارد از نمایش ستاره کوتاه قامت آرژانتینی هیجان‌زده شده بود. چندسال پیش‌تر کارلوس رکساچ هم که مدیر وقت آکادمی استعدادیابی بارسلونا بود، از نمایش لیونل هیجان زده شده بود. آنقدر هیجان زده که بعد از توافق کلامی با پدر مسی در رستوران، اصلا ریسک نکرد که امضای قرارداد را به فردا بیندازد. او بعد از شام، متن قرارداد با پدر مسی را روی یک برگه دستمال کاغذی نوشت تا دو طرف آن را امضا کنند، قراردادی که الان در موزه باشگاه قاب شده است.
۲. ده سال از آن سکانس طلایی تعویض مسی با دکو گذشته است. مسی تنها در لالیگا ۲۸۴ بار به زمین رفته و ۲۴۹ گل زده. اگر به دنبال آمار و رکوردها باشید، با لیستی روبرو می‌شوید که پایانی ندارد. از ۴ توپ طلایی که گرفته، تا رکورد ۹۱ بارگلزنی در یک سال و عنوان بهترین گلزن تاریخ باشگاه بارسلونا. اما برای صحبت از مسی نباید سراغ آمار رفت. شاید بهتر باشد به جمله طلایی آرسن ونگر ارجاع بدهیم: «وقتی بازی مسی را می‌بینید، انگار دارید پلی استیشن تماشا می‌کنید». این حرف کسی است که در سال‌های گذشته آرسنال با مربیگری او «پلی استیشنی‌تر» از همه تیم‌های اروپا بازی کرده.
۳. مسی دریبل نمی‌زند، می‌دود و از بین بازیکنان تیم حریف عبور می‌کند. مسی شادی گل خاصی ندارد، بعد از گل از ته دل می‌خندد و به سوی تماشاگران می‌دود. زندگی خصوصی آرامی دارد و با دختری که از ۱۱ سالگی عاشقش بوده، زندگی می‌کند. همه او را به یک بازیکن فرازمینی تشبیه می‌کند، اما او حتی از ستاره های درجه دو فوتبال دنیا هم ساده‌تر و زمینی‌تر زندگی می‌کند. برخلاف کریس رونالدو که از «پیروزی» لذت می‌برد، او شبیه کودکی است که تنها از «فوتبال» لذت می‌برد. تمام زندگی او به فوتبال محدود شده و حتی وقتی می‌خواهد برای مراسم توپ ابتکاری به خرج دهد و کت و شلوار خاصی بپوشد، مدل عجیب لباسش همه را به خنده می‌اندازد. او اصلا اهل نمایش نیست، نه در فرش قرمز مراسم فیفا، نه در زمین فوتبال. کمتر پیش آمده که در زمین فوتبال گل نمایشی بزند. کمتر پیش آمده که کسی را نمایشی دریبل کند. کمتر پیش آمده که در شادی گل‌هایش بخواهد کار خاصی کند. او ساده‌ بازی می‌کند و با زبان ساده فوتبال بهترین بازیکن دنیا به حساب می‌اید.
۴. اگر انیماتورهای ژاپنی چند سال دیرتر به فکر ساخت کارتون «فوتبالیست‌ها» می‌افتادند، احتمالا نقش اول را چیزی شبیه به مسی طراحی می‌کردند. پسری بیمار که عاشق فوتبال است و به خاطر مشکل مرموزی که مدتی است درگیرش شده، وسط بازی فوتبال تعوع می‌گیرد، اما با همان وضع برای تیمش گل می‌زند. این داستان کاملا سینمایی است.